AKINCILAR (LURUCİNA) KÖYÜ YASTA
ZEYNEP’İN ÇIĞLIĞI
SONSUZA DEK SUSTU
DEVRİM DEMİR
Akıncılar’ın (Lurucina) sessizliğini günlerdir bir genç kızın acısı delip geçiyor. Yıllardır kimsenin duymadığı, duymak istemediği bir çığlık. Yıkık dökük bir evin iki göz odasında, zihinsel engelli iki erkek kardeşi ve anne babasıyla hayata tutunmaya çalışan 29 yaşındaki Zeynep Efe’nin sessiz çığlığı.
İddialara göre çocuk yaşta babası tarafından tacize uğradı, ardından yıllarca devlet yurdunda kaldı. Ne çocukluğu oldu, ne gençliği, ne bir “ben” diyebildiği hayatı. 18 yaşına geldiğinde yeniden gönderildiği evde ise iddialara göre şiddet ve umutsuzluk onu bir kez daha esir aldı. Sinirleri bozulan, hayata tutunmak için günde 28 hap içtiği söylenen Zeynep, defalarca kurtarılmak istedi defalarca yaşamına son vermeye çalışarak bir yardım çağrısı gönderdi. Ama kimse ona gerçekten el uzatmadı.
ONLARCA HAP İÇTİ
23 Kasım günü, dayanacak gücü tükendi. Yıllardır bir köşeye sıkıştırılmış genç kadın, onlarca hap içerek hayatına son vermeye kalktı. Dört gün boyunca yaşama tutunmaya çalıştı, bir mucize bekledi belki de. Ancak 27 Kasım’da o çığlık sonsuza dek sustu. Otopsisi dün Lefkoşa Hastanesi Morgu’nda yapıldı kesin ölüm nedeni ileri tetkiklerden sonra netleşecek.
AHBAP Gazetesi, Zeynep’in cenazesinin ardından köye giderek hem yaşadığı eve hem de yıllardır acısını sessizce izleyen komşularına mikrofon uzattı. Köylülerin anlattıkları yalnızca acı değil aynı zamanda ağır bir ihmal tablosu. Gece yarıları ağlayarak sokakta gördüklerini, şiddet iddialarını, defalarca kapı kapı dolaşıp destek aradığını söyledi. “Bir çocuğu köye sığdıramadık” diyor yaşlı bir kadın gözleri dolarak.
İddialara göre Sosyal Yardım birimleri, ilgili bakanlıklar ve devlet kurumları Zeynep’in durumundan haberdardı. Defalarca rapor tutuldu, defalarca başvurular yapıldı ama hiçbir adım onun kaderini değiştirmedi. Köylüler, “Genç kız göz göre göre ölüme sürüklendi” diyerek polise ve yetkililere şeffaf, eksiksiz ve tarafsız bir soruşturma çağrısı yapıyor. Zeynep artık yok ama ardında bıraktığı sessizlik, bir toplumun duymadığı çığlıkların en acı hatırlatıcısı olarak Akıncılar’ın sokaklarında yankılanıyor.
